Saint Seiya

Sha-chan

Jest to cykl krótkich historii, o jak sam tytuł mówi Hypnosie.

*************************************************************

Macie ochotę posłuchać jedną z paru krótkich historii? Wcale wam nikt nie każe w nią uwierzyć. Pierwsza z nich zdarzyła się pewnego słonecznego dnia.

I

To była długa droga, chyba najdłuższa jaką jego nogi przemierzyły w tym długim życiu.
Nigdzie mu się zbytnio nie spieszyło, toteż wolnym krokiem zaliczał kolejne metry i kilometry greckiej polnej drogi.
Złote włosy rozwiewały się na wietrze. Tak było lepiej, były wolne, tak jak on od jakiegoś czasu.
- To sobie idź, jak chcesz. - usłyszał niedawno od osoby, która powinna być mu najbliższa. Jak on mógł tak do niego powiedzieć. To, że jest od niego starszy, wcale nie oznacza, iż może kierować wszystkim.
- Można wiedzieć co pan robi? - jakiś dziewczęcy głos odezwał się do boga.
Hypnos odwrócił głowę i spojrzał na osobę idącą obok niego.
To była młoda dziewczyna. Jej włosy były spięte w koński ogon. Boga zastanowiło czemu się mu tak przygląda. Rozglądnął się na boki. Po chwili jednak uświadomił sobie owy powód. Jego nogi musiały samowolnie zboczyć z twardej i nierównej drogi na ukwiecona łąkę. Chociaż ta wyglądała ubogo w porównaniu z miejscem gdzie był jego dom, w którym znał każdy kamień, dróżkę i osoby w nim mieszkające.
Tak osoby. Jedną z nich był jego brat, którym zachwycały się wszystkie przebywające tam nimfy z duszami razem wzięte. One dobrze znały tą spokojną jego stronę, tak nie pasującą do boga z jego nieprzyjemną profesją. Niestety ostatnio dawała o sobie znać i ta druga strona osobnika upartego i wiedzącego wszystko najlepiej. Regularne kłótnie pomiędzy nimi stanowiły już stały punkt w ich relacjach. On już miał tego dość, ileż można grać na jego uczuciach. Dlatego wyfrunął.

Ale, ale wróćmy z powrotem do pewnej dwójki.
- Dużo wygodniej jest tutaj młoda damo - odpowiedział jej, krótkim wymyślonym na poczekaniu zdaniem..
- Tak pan mówi? - spojrzała na niego i niewiele się zastanawiając, dołączyła do złotowłosego.
Dziewczyna chwilę szła za nieznajomym, po chwili jednak przyśpieszyła i zrównała się z bogiem.
Hypnos nie wiedział co robić. Dziwnie się czuł w pobliżu zwykłego człowieka, co chwilę zerkał na dziewczynę. Mówiono mu, że zazwyczaj ludzie unikają obcych.
- Czemu ze mną idziesz? Nie boisz się mnie, przecież jestem nieznajomą dla ciebie osobą.
- Dlaczego miałabym się bać? Bije od pana aura, która raczej przyciąga niż odpycha. - odpowiedziała mu spokojnym głosem.
Hypnos stanął. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Spojrzał swoimi złotymi oczami na dziewczynę.
Jej bursztynowe oczy spoglądały na niego i ani myślały zmienić obiekt obserwacji. Nagle poczuł coś, co nie pasowało zbytnio do sytuacji. Kto wie ile tak szedł, zapominając o podstawowych rzeczach takich jak jedzenie i picie.
On bóg może był nieśmiertelny, lecz jego żołądek był innego zdania.
/
- Idź zobacz prawdę! Zobacz jacy oni są naprawdę i nie gadaj mi tu głupot!
- Pójdę.
- No to żegnam, zobaczymy jak szybko wrócisz. - w głowie dźwięczały Hypnosowi ostatnie słowa jego brata./

- Śmiałbyś się ze mnie co bracie? O nie, ty się już teraz pewnie zemnie nabijasz. - mruknął pod nosem.
- Pan coś mówił? - dziewczyna przerwała monolog Hypnosa.
- Ja? Nie nic.
- Ma pan na coś ochotę? - słowa zabrzmiały jak ratunek i w odpowiedzi pokiwał głową.

Poprowadziła go jeszcze kawałek prostą drogą, w którymś momencie skręciła w wąską ścieżkę. Widać było, że prowadziła do niskiego, białego domku. Nic innego oprócz niego i sporego urwiska nie było na jej końcu.
W środku było przyjemnie chłodno. Liczne obrazy zdobiły ściany budynku. Przeszli przez wąski korytarz i znaleźli się w małym pomieszczeniu. Jej pokoju jak odgadł Hypnos rozglądając się wokoło, raczej należał do młodej osoby. Porcelanowe lalki siedziały na półkach i z wyrzutem spoglądały na Hypnosa jakby był sprawcą czegoś strasznego.
Przyniosła mu dużą szklankę soku i ciasteczka. Może to nie było dużo, ale liczą się dobre intencje. Siadła obok boga i zaczęła opowiadać. Hypnos zdziwił się z jaką łatwością mówiła o sobie i rodzicach, którzy często byli w drodze, a nią raczej opiekowała się jej babcia i sztab innych ludzi. Mówiła to wszystko, ale jemu wydawało się, że coś omija.
- A tam skąd pan pochodzi jest ładnie? - zadała w końcu pierwsze pytanie.
- Tak, tam jest bardzo pięknie i na pewno by się tobie spodobało.
- To dobrze - uśmiechnęła się i jej głowa wylądowała na ramieniu Hypnosa. Oczy momentalnie się jej zamknęły.
Bóg dołączył do niej. Sen to była najlepsza zapłata, jaką mógł jej dać.
Znaleźli się na dużej polanie, drzewa tam były duże. Na gałęziach były pozawieszane małe dzwoneczki, toteż przy każdym drobnym powiewie rozlegał się delikatny ich dźwięk.
I nagle wszystko ustało, zgasło jakby ktoś wyciągnął wtyczkę z kontaktu. Tyle, że tą wtyczką było pewne serce, które nagle przestało robić to co do niego należało.
Hypnos w momencie otworzył oczy i nie mógł uwierzyć. Gorące łzy spływały mu po policzkach.
- No i na co to wszystko było? - usłyszał nad swoją głową.
Tuż przed nim stał Tanatos i z bólem spoglądał na swojego brata.
- Ale jak to możliwe...Coś ty zrobił? - Hypnos odezwał się do niego oskarżycielskim tonem.
- To co zawsze. Ona sama wybrała taką drogę. Nie wolno jej było wychodzić z domu, to groziło jej śmiercią. Jednak przyszedł taki dzień jak ten, że wyrwała się z niego tak jak to ty zrobiłeś i przewrotny los splótł wasze drogi w tym miejscu.
- Czyli ona...
- To nie było zbyt uprzejme i mądre z mojej strony, że cię tak potraktowałem - spojrzał na swojego brata bliźniaka przepraszającym wzrokiem, że przez niego doszło do tego wszystkiego - Następnym razem wybierzemy się razem i pooglądamy świat ludzi.
Hypnos nie wiedział co powiedzieć, słowa nagle gdzieś się pogubiły.
- Wrócisz ze mną do domu? - Tanatos spytał się proszącym tonem.
- Nawet się sobie nie przedstawiliśmy - uświadomił sobie straszną prawdę.
- No to będziesz mieć jeszcze okazję wystarczy, że zrobisz pierwszy krok, przybliżający cię tam, skąd właśnie uciekłeś.
Wyszli razem. No bo co innego mógł zrobić Hypnos, skoro jego brat zapraszał go na spotkanie z pewną młodą damą, która zapewne jeszcze wiele ma mu do opowiedzenia. Czasem trzeba zawrócić z obranej drogi i dokończyć pewne sprawy.
On miał taką jedną - musiał jej pokazać miejsce, w którym przyjdzie jej przebywać.

Sumire

Nie lubię żadnego z tych panów, ale to jest całkiem milutkie i nawet gotowa jestem czytać dalej ^^ Dłuższy komentarz wymyślę może później.. do dłuższego kawałka ;-P A masz już skończoną całość?

Persefona

Chce Tiiiiiiime... T_T

Sha-chan

Persefona

Lubię tą opowieść XD